Bł. Karolina Kózkówna
Urodziła się 2 sierpnia 1898 roku we wsi Wał-Ruda koło Brzeska, w Galicji. Ochrzczona została 7 sierpnia w kościele parafialnym w Radłowie przez ks. Józefa Olszowskiego, w obecności rodziców chrzestnych - Jana Kosmana i Karoliny Łopuszyńskiej. Była czwartym z jedenaściorga dzieci Jana i Marii Kózków w ubogiej, chłopskiej rodzinie. Całe życie spędziła w rodzinnej wiosce, bardzo aktywnie uczestnicząc w życiu religijnym. Była bliską współpracowniczką miejscowego proboszcza - ks. Mendrali - w organizowaniu życia i grup parafialnych (Apostolstwo Modlitwy, Bractwo Wstrzemięźliwości, Żywy Różaniec), pomagała także w prowadzeniu wiejskiej czytelni. Dnia 18 listopada 1914 r. we wsi Wał-Ruda została zamordowana jako 16-latka, broniąc się przed zgwałceniem przez rosyjskiego żołnierza na początku I wojny światowej. W pogrzebie wzięło udział około 3 tysięcy ludzi. Bł. Karolina szybko otoczył kult męczeństwa i świętości. 18 listopada 1917  roku, na polecenie bp. Leona Wałęgi dokonano przeniesienia zwłok Karoliny z miejsca jej pochówku do specjalnego grobowca położonego w pobliżu kościoła parafialnego w Zabawie. Działalność biskupów Stepy i Ablewicza zainicjowały oficjalny proces beatyfikacyjny, rozpoczęty ostatecznie w 1965 r. 30 czerwca 1986 r. został przyjęty dekret o męczeństwie Karoliny Kózkówny; 10 czerwca 1987 r., podczas wizyty w Tarnowie, papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną. Jako młoda dziewczyna, która oddała życie, broniąc swojej czystości, stała się patronką Ruchu Czystych Serc (RCS), Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM) i Diecezji Rzeszowskiej. Wspomnienie liturgiczne obchodzimy 18 listopada.

Urodził się w Rostkowie pod Przasnyszem. 1550 roku jako syn kasztelana zakroczymskiego. Mając lat 14 został wyprawiony ze starszym bratem Pawłem do Wiednia. Uczęszczał tam do gimnazjum, czyniąc postępy w nauce. Żył równocześnie intensywnym życiem religijnym. Od choroby w 1565 roku zdecydowanie zmierzał do realizacji powołania zakonnego. Natrafił jednak na trudności ze strony rodziny. By ich uniknąć w 1567 r. uszedł do Bawarii; skąd został skierowany do Rzymu, gdzie wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Opinia świętości, jaka mu towarzyszyła już pod koniec życia, wzmogła się jeszcze bardziej po jego śmierci. Zachwyciwszy wszystkich swoją duchową dojrzałością i rozmodleniem zapadł w sierpniu następnego roku na malarię i zmarł późnym wieczorem w wigilię Wniebowzięcia NMP. W 1670 r. został ogłoszony błogosławionym, a uroczysta kanonizacja nastąpiła w 1726, której dokonał Benedykt XIII. Jest patronem polskiej młodzieży. Przedstawia się go w towarzystwie anioła udzielającego mu Komunii św. i z liliami – symbolem czystości i niewinności.

Jadwiga Andegaweńska przyszła na świat 18 lutego 1374 roku w Budzie, jako trzecia córka węgierskiego króla Ludwika i Elżbiety, księżnej bośniackiej. Młodej królewnie zapewniono staranne wykształcenie - władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim. W 1384 roku Jadwiga przybyła do Polski przekraczając granicę polską na Przełęczy Dukielskiej w Karpatach. Po przybyciu do Krakowa Jadwiga zamieszkała na zamku królewskim na Wawelu. 16 października 1384 r. w Krakowie została ukoronowana na króla Polski. Koronacji dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzanta, koronując Jadwigę na Króla Polski. Zmarła 17 lipca 1399 r., wkrótce po śmierci upragnionego dziecka, Elżbiety Bonifacji, trawiona gorączką połogową. Dnia 8 czerwca 1997 r. w czasie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, na Boniach w Krakowie Królowa Polski Jadwiga Andegaweńska została ogłoszona świętą.
Św. Jadwiga okazywała wielką troskę o zbawienie tak swoje, jak i bliźnich dla których była przykładem wiary, miłości i pokory... Niech więc będzie nam przykładem bezgranicznej miłości do Boga, zatroskania o losy Ojczyzny i postawy miłosiernej wobec naszych bliźnich.

Był synem króla Polski Kazimierza Jagiellończyka i Elżbieta Rakuska. Urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Został wychowywany w krakowskim grodzie pod kierunkiem historyka ks. Jana Długosza w duchu głębokiego patriotyzmu i religijności. Odznaczał się szczególną czystością ducha i miłosierdziem względem ubogich. Święty Kazimierz został ogłoszony za jednego z głównych patronów Polski i Litwy. Pius XII ogłosił go w 1950 r. patronem młodzieży litewskiej. Zwany "ojcem i obrońcą ubogich i uciemiężonych" nadal pozostaje ich orędownikiem. W 1960 r. Kawalerowie Maltańscy obrali sobie św. Kazimierza za głównego patrona. Święty Kazimierz uchodzi za jednego z najbardziej popularnych świętych polskich. Wysuwany jest jako wzór czystości życia, zdecydowanej postawy wobec podejmowanych i realizowanych postanowień, miłosiernej miłości wobec potrzebujących i cierpiących. W 1483 r. męczyła królewicza gruźlica. Na wieść o pogorszeniu się stanu jego zdrowia król przybył do Grodna, gdzie Kazimierz dogorywał. Święty odszedł z tego świata 4 marca 1484r. Miał zaledwie 26 lat. Doczesne szczątki królewicza złożono w katedrze wileńskiej. W 1518 r. król Zygmunt I Stary rozpoczął starania o kanonizację Kazimierza. Kazimierz jest jedynym świętym tego imienia. Jego wspomnienie przypada w rocznicę śmierci - 4 marca.